6 gatunków fok, z których słynie Arktyka
Ze względu na duże obszary lądowe to właśnie Arktyka może poszczycić się najbardziej różnorodną przyrodą występującą na obszarach polarnych naszej planety. Jednymi z najbardziej atrakcyjnych zwierząt arktycznych są ssaki morskie, które możemy zaobserwować tuż przy brzegu.
I nie, nie chodzi nam o pływające niedźwiedzie polarne – chociaż je też kochamy!
Mówimy o fokach arktycznych, które widzimy na powierzchni w zatokach, odpoczywające na krach, czy to na Grenlandii, na Svalbardzie czy w Północnej Norwegii.Oto sześć gatunków fok, które możesz napotkać podczas niektórych z naszych pełnych przygód rejsów po Arktyce.
1. Foka Szara (Północna Norwegia, Fair Isle)
Samice fok szarych mogą żyć na wolności do 35 lat, a samce około 25 lat.Są jednym z najrzadszych gatunków fok na świecie i są chronione w Stanach Zjednoczonych przez ustawę o ochronie ssaków morskich. Foki szare są „prawdziwymi fokami”, znanymi również jako „foki bezuszne”; często spoczywają z ciałami wyprostowanymi i głowami nad wodą, nieco przypominającymi boje.Samce prawie dwa razy przewyższają samice, będąc największymi ssakami mięsożernymi w Wielkiej Brytanii.
2. Foka pospolita (Svalbard)
Foki pospolite lub Phoca vitulina – samice żyją około 36 lat, a samce około 31 lat. Ogólne populacje fok pospolitych są zdrowe, chociaż niektóre siedliska należą do zagrożonych.Podobnie jak inne gatunki fok, foki pospolite związane są z niedźwiedziami i psami, co jest widoczne w ich strukturze twarzy.Można je również łatwo rozpoznać po charakterystycznych plamach.
3. Foka obrączkowana (Svalbard)
Pusa hispida – popularną nazwą są foki obrączkowane.Tworzą najwyższą populację fok na świecie, foki obrączkowane są również najmniejszymi gatunkami fok arktycznych. Żyją około 25 do 30 lat i mają dwa podgatunki słodkowodne w Europie (niektórzy specjaliści uważają, że foka obrączkowana ma do 10 podgatunków). Foki obrączkowane, które spotkamy w Arktyce, mają grube pazury do drążenia otworów oddechowych w pokrywie lodu.Niektóre z tych otworów mogą mieć głębokość nawet dwóch metrów (sześciu stóp).Niedźwiedzie polarne potrafią je często przechytrzyć – polują na nie w okolicy przerębli.
4. Foka grenlandzka (Grenlandia & Svalbard)
to gatunek ssaka należący do rodziny fok. Ubarwienie szare lub żółtawe z wierzchu, szare od spodu. Na grzbiecie widoczna charakterystyczna plama w kształcie liry. Młode tuż po urodzeniu są białe. Samce i samice za młodu są szare z ciemnymi plamkami. Starsze osobniki mają ciemny przód głowy. Foka grenlandzka bardzo szybko pływa. Potrafi zanurkować na głębokość 280 m. Odbywa dalekie wędrówki. Śpi na lodzie. Tworzy niewielkie stada, a w okresie rozrodu żyje w parach. Nie robi otworów oddechowych w lodzie. Foka grenlandzka osiąga 2 m długości ciała i ciężar około 180 kg. Jest krótkowzroczna, co na lądzie nie pozwala odpowiednio wcześnie dostrzec niebezpieczeństwo. To najszybsza foka północnej półkuli. Potrafi płynąć z prędkością nawet 37 km/h. Foka grenlandzka potrafi pod lodem przepłynąć 10 km.
5. Fokowąs brodaty, foka wąsata/brodata (Grenlandia, Svalbard)
To ssak z rodziny fok o ciemnoszarym ubarwieniu, od strony brzusznej nieco jaśniejsze. Pysk nieco jaśniejszy. Cechą charakterystyczną są bardzo długie wąsy zatokowe. Kończyny przednia oraz tylne są przekształcone w płetwy. Żyje w grupach w okolicach wybrzeży. Potrafi zanurkować na głębokość 70 m. Długość ciała – 260 cm (samice), 370 cm (samce). Ciężar ciała – do 400 kg. amica zachodzi w ciążę co dwa lata. Ciąża trwa 11 miesięcy, po której samica rodzi młode, które mają długość nawet 1,2 m. Dojrzałość płciową uzyskują po 6 latach (samice) lub 7 (samce). Foka wąsata jest największą foką Arktyki.
6. Kapturnik pospolity (Svalbard, Jan Mayen)
Kapturniki są przystosowane do życia na otwartym morzu. Świetnie nurkują na głębokość ponad 300 m, pozostając pod wodą około 25 minut i pokonując duże odległości. Liczebność gatunku na początku lat 70. XX wieku, szacowano na 300 tys. Co roku ponad 40 tys. kapturników jest zabijanych dla futer i tłuszczu. W przeciwieństwie do innych fok, nie uciekają na widok myśliwych tylko przygotowują się do obrony. Nadymają worek skórny, wydają głośne ryki i rzucają się na napastnika. Gatunek ten pojawia się w pobliżu lądu tylko wraz z dryfującym lodem (tam też się rodzą młode). Najchętniej trzyma się wód o dużej głębokości.
